Zablokowanie terapii manualnej

Jest to podstawowe zjawisko prowadzące do zaburzeń czynnościowych. Odnosi się przede wszystkim do ograniczonej ruchomości stawu, szczególnie w tym zakresie do upośledzonej tzw. gry stawowej. Na drodze odruchowej dochodzić może do zaburzenia w obrębie tkanek okołostawowych ( m.in. mięśni, więzadeł, torebek stawowych)

Istnieje wiele hipotez dotyczących zablokowania wśród których najbardziej znanych to teorie:

tzw. meniskoidów [1, 2, 3, 4, 5, 6]

zaklinowania i uwięźnięcia fragmentu pierścienia włóknistego [58,101,124,169],

ograniczonej zdolności ślizgowych powierzchni stawowych- zniknięcie, lub ograniczenie ślizgu stawowego,

zaburzeń nerwowo-odruchowych regulacji stawu [101],

segmentarnego oraz międzysegmentarnego skurczu mięśni,

adhezji, czyli sklejenia struktur łącznotkankowych [58],
 
Teoria meniskoidów wyjaśnia, że przyczyną zablokowań stawów mogą być zakleszczane pomiędzy powierzchnie stawowe elementy torebki stawowej, lub inne struktury znajdujące się wewnątrz stawu [75,77,124]. Nosi ona również nazwę teorii łąkotek stawowych. Elementy te w zależności od uwięźniętej tkanki mogą być zewnętrzne, lub wewnętrzne [75,77,124]. Stąd zgodnie z tą teorią mówić można o meniskoidach zewnętrznych, lub wewnętrznych powodujących zablokowanie stawu. Żadna z wyżej wymienionych teorii nie wyjaśnia ostatecznie mechanizmu zablokowania stawowego. Należy przyjąć iż owe zablokowanie dotyczy zarówno stawów jak i tkanek okołostawowych [58,75,124].

Czynniki prowadzące do zablokowań wg Stodolnego to:

napięcia mięśniowe, wprowadzające dysbalans mięśniowy, co powoduje patologiczne obciążenia stawów kręgosłupa.

Stany pourazowe oraz powtarzające się mikrourazy w obrębie stawów kręgosłupa,

Przeciążenia związane z pracą zawodową, oraz sportowe.

Wady statyki i związane z nią asymetryczne obciążenia kręgosłupa np. nierówna długość kończyn.

Odruchowe oddziaływanie schorzeń narządów wewnętrznych np. serca, żołądka, pęcherzyka żółciowego, lub układu moczowego, oraz innych.

Hipermobilność konstytucjonalna.

Długotrwałe unieruchomienie np. opatrunkiem gipsowym.

Przebyte choroby, zwłaszcza infekcyjne stawów.

Współistnienie ze schorzeniami morfologicznymi w obrębie kręgosłupa np. dyskopatia.
 
Nie wszystkie odcinki kręgosłupa są jednakowo narażone na przeciążenia i zablokowania. Miejsca te nazywane są często „segmentami kluczowymi” [77,124]. Są to regiony, w których łączą się ze sobą określone odcinki kręgosłupa i następuje zmiana jego funkcji.
 
Stąd wyróżnić można następujące „segmenty kluczowe”:
1) czaszkowo-szyjne C0-C1,
2) szyjno-piersiowe C6-Th3,
3) piersiowo-lędźwiowe Th10-L2,
4) lędźwiowo-krzyżowe L4-S1,
5) stawy krzyżowo-biodrowe.

Opracował: mgr Paweł Kasprzak

BIBLIOGRAFIA

PIŚMIENNICTWO:

1. Kaltenborn F.M., Kręgosłup badanie manualne i mobilizacja, Wydawnictwo Rolewski, Toruń 1998.
2. Kwolek A. Rehabilitacja Medyczna Tom 2, Rehabilitacja Kliniczna
3. Lewit K., Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu, Wydawnictwo ZL Natura, Kielce 1999.
4. Neumann H.D., Medycyna manualna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL Warszawa 1992.
5. Stodolny J., Choroba przeciążeniowa kręgosłupa, Wydawnictwo ZL Natura, Kielce.
6. Cyriax- diagnostyka,