Leczenie za pomocą technik manualnych

Leczenie próbne

Terapia wstępna, określana często jako leczenie próbne, jest przeprowadzana po zebraniu pierwszego wywiadu i badania. Postawiona po części diagnostycznej hipoteza problemu funkcjonalnego pacjenta pozwala na zastosowanie właściwych sposobów leczenia. W zależności od wykrytych zaburzeń należy dobrać odpowiednie techniki terapeutyczne. Na podstawie wyników tego leczenia można wnioskować o dalszym postępowaniu. Po około dwóch dniach w zależności od reakcji pozabiegowej pacjenta ustala się program dalszego działania [3,4,5,6]. Jeżeli po zastosowaniu terapii próbnej dolegliwości pacjenta zmniejszyły się wówczas potwierdza ona wcześniejszą diagnozę biomechaniczną i umożliwia odpowiedni kierunek działania. W przypadku pogorszenia się stanu pacjenta lub braku jakiejkolwiek poprawy, należy ponownie wnikliwie ocenić chorego i zmienić postępowanie terapeutyczne. Rozpoznanie, które zostało zaktualizowane poprzez leczenie próbne może być dalej kontynuowane przy użyciu właściwych środków. Należy jednak pamiętać, iż jego aktualność może ulegać zmianie w trakcie kolejnych zabiegów. Stąd tak istotne jest przeprowadzanie testów kontrolnych przed i po zakończonej terapii. Takie działanie cały czas daje pewność co do poprawności stosowanego leczenia i pozwala planować jego dalsze etapy. Zasady leczenia muszą uwzględniać naturalne procesy gojenia tkanek określane jako samoleczenie i nie należy w tym względzie [3].

Reakcje pozabiegowe

Stanowią odpowiedź organizmu na zastosowane bodźce użyte w trakcie zabiegu. Mogą objawiać się pewnym dyskomfortem, czy nawet ewentualnym nasileniem objawów bólowych w pierwszych dwóch dniach po zabiegu [1,3,5,6]. W zależności od ich przebiegu można wnioskować o poprawności prowadzonej terapii. Stopień nasilenia tych reakcji zależy od charakteru inwazyjności zastosowanych technik, ich ilości, czasu trwania itp., co można nazwać to ogólnie dawkowaniem. Tak jak w każdej formie leczenia, tak i tu istnieje ryzyko zastosowania zbyt słabej dawki (bodźca mechanicznego) lub przedawkowania. W sytuacji złej oceny biomechnicznej chorego, dochodzi niebezpieczeństwo zastosowania niewłaściwych technik co może doprowadzić nawet do trwałego pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. W najlepszym wypadku przy błędnie zastosowanych technikach, lub nieodpowiednim dawkowaniu właściwych bodźców nie będzie po prostu poprawy.
Kränzlin, Mühelmann, oraz Wälchli [2] reakcje pozabiegowe określają jako powikłania kostno-mięśniowe, które dzielą na cztery grupy:
I. Reakcje właściwe to klinicznie subiektywne nasilenie dolegliwości pacjenta, trwające nie dłużej niż dwa dni. Reakcje te nie wpływają na zdolność pacjenta do pracy.
II. Reakcje wygórowane to klinicznie obiektywne nasilenie objawów pacjenta trwające dłużej niż dwa dni. Reakcje te wpływają negatywnie na zdolność pacjenta do pracy. Następuje pełny powrót do zdrowia bez konieczności interwencji diagnostycznej i terapeutycznej.
III. Powikłania odwracalne to sytuacje w których w ciągu dwóch dni od chwili leczenia wystąpiły cechy określonego uszkodzenia organicznego. Ten typ reakcji czyni pacjenta przez dłuższy czas niezdolnym do pracy. Stan ten wymaga interwencji diagnostycznej i terapeutycznej, po której następuje pełny powrót do zdrowia.
IV. Powikłania nieodwracalne to klinicznie obiektywne objawy nieodwracalnych uszkodzeń strukturalnych, które pojawiają się natychmiast albo w ciągu dwóch dni od chwili leczenia. Stan zdrowia pacjenta oraz jego zdolność do pracy zostały zmienione nieodwracalnie.

Opracował: mgr Paweł Kasprzak

BIBLIOGRAFIA

PIŚMIENNICTWO:

1. Hartman L. Podręcznik technik osteopatycznych w leczeniu manualnym kręgosłupa i stawów obwodowych. Wydawnictwo ZL Natura. Kielce 1999.
2. Kaltenborn F.M. Kręgosłup badanie manualne i mobilizacja. Wydawnictwo Rolewski. Toruń 1998.
3. Kaltenborn F.M. Manualne mobilizacje stawów kończyn. Wydawnictwo Rolewski. Toruń 1999.
4. Kaltenborn F.M. Manual Mobilization of the joints, The spine. OPTP, Mineapolis, Minnesota 2003, U.S.A.
5. Lewit K. Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu Wydawnictwo ZL Natura. Kielce 1999.
6. Neumann H.D. Medycyna manualna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL. Warszawa 1992.